|
Hoşgeldiniz mesajımı buradan dinleyebilirsiniz.
|
|
Özgeçmişimin tamamına buradan
ulaşabilirsiniz. |
Anlayışımın Otobiyografisi
“Hakkımda” kısmını yazarken o bilinen ifadelerin içinde kendimi sıkışmış hissediyorum.
Yollar o kadar kısa değil çünkü.
Yollardan o kadar hızlıca geçilmiyor çünkü.
Ölüm eşlikçiliği, yas eşlikçiliği diyorum.
O zaman ölümlerine veya yaslarına veya her ikisine birden eşlik ettiğim insanların bendeki izlerini nasıl onurlandırabilirim?
Onlar beni değiştirdiler.
Anlayış değişmeden davranış değişmiyor.
Anlayışımın otobiyografisi şöyle olur sanırım :
Hastaneye gidiyorum.
Odalara girmeden önce içeriye hızlıca bakıyorum.
Bazı hastalar koltuklarında başlarını ellerinin arasına almış şekilde oturuyorlar.
Onlar benim farkımda değiller.
Acıları yüzlerinde.
Elleriyle tuttukları başları değil de, acıları sanki.
Acılarını görüyorum ve kendime
soruyorum; içeri adım atarsam o acıyla kalabilecek miyim?
Benzer acıyı sevdikleri ölmüş olanların yüzlerinde de görüyorum.
Veya kelimelerinde okuyorum.
Aynı soruyu soruyorum.
Onların acılarıyla kalabilecek miyim?
Kendi yaslarımı hatırlıyorum.
Çünkü yaslarım gerçek.
Sızlayan kalbim gerçek.
Odalara adımımı atmadan veya yaslı bir kişiyle konuşmadan önce, her defasında, yaslarımın elimden tutması, bir şey yapıyor bana.
Kemiklerimin kederi beni ayakta tutuyor. Bu, her daim kederli olmak veya kedere tutunmak değil , tam tersi hakedilmiş kederlerin beni daha da bir “insan” (insani) yaptığı yer.
Çünkü, acıya bakmadan yaşamın tümüne bakılmış olmuyor.
Çünkü, acıyla kalınmadan yaşam tümüyle yaşanmış olmuyor.
Kara büyü bozulunca, insani olunuyor.
Sadece hayatta sahip olduklarıma değil, yaşıyor olma halime derin şükranım ancak böyle var oluyor.
Beni iyileştiren yaşamın tüm halleriyle kurduğum bu ilişki.
Yaslarımın hediyesi bu işte.
Yollar o kadar kısa değil çünkü.
Yollardan o kadar hızlıca geçilmiyor çünkü.
Ölüm eşlikçiliği, yas eşlikçiliği diyorum.
O zaman ölümlerine veya yaslarına veya her ikisine birden eşlik ettiğim insanların bendeki izlerini nasıl onurlandırabilirim?
Onlar beni değiştirdiler.
Anlayış değişmeden davranış değişmiyor.
Anlayışımın otobiyografisi şöyle olur sanırım :
Hastaneye gidiyorum.
Odalara girmeden önce içeriye hızlıca bakıyorum.
Bazı hastalar koltuklarında başlarını ellerinin arasına almış şekilde oturuyorlar.
Onlar benim farkımda değiller.
Acıları yüzlerinde.
Elleriyle tuttukları başları değil de, acıları sanki.
Acılarını görüyorum ve kendime
soruyorum; içeri adım atarsam o acıyla kalabilecek miyim?
Benzer acıyı sevdikleri ölmüş olanların yüzlerinde de görüyorum.
Veya kelimelerinde okuyorum.
Aynı soruyu soruyorum.
Onların acılarıyla kalabilecek miyim?
Kendi yaslarımı hatırlıyorum.
Çünkü yaslarım gerçek.
Sızlayan kalbim gerçek.
Odalara adımımı atmadan veya yaslı bir kişiyle konuşmadan önce, her defasında, yaslarımın elimden tutması, bir şey yapıyor bana.
Kemiklerimin kederi beni ayakta tutuyor. Bu, her daim kederli olmak veya kedere tutunmak değil , tam tersi hakedilmiş kederlerin beni daha da bir “insan” (insani) yaptığı yer.
Çünkü, acıya bakmadan yaşamın tümüne bakılmış olmuyor.
Çünkü, acıyla kalınmadan yaşam tümüyle yaşanmış olmuyor.
Kara büyü bozulunca, insani olunuyor.
Sadece hayatta sahip olduklarıma değil, yaşıyor olma halime derin şükranım ancak böyle var oluyor.
Beni iyileştiren yaşamın tüm halleriyle kurduğum bu ilişki.
Yaslarımın hediyesi bu işte.